www.goodangel.fora.pl

Przetchlinka

Kropla

Chciałabym napisać... normalny wiersz.
Chciałabym pisać o lasach, o uroku drzew.
O morzu i jego błękicie,
O lekkości ptaków.
Chciałabym pisać... o kropli
Dokładnie analizując jej gładką, błyszczącą
I tak nieregularną powierzchnię.
Pisać jak płynie po liściu, w deszczu,
By spaść do kałuży i stworzyć wodne kręgi.
Jedna kropla, tyle zdarzeń
Tyle zjawisk!

Chciałabym o niej napisać wiersz...
Wiersz, którego interpretacja byłaby prosta dla niego i dla niej.
Dla każdego.
Bo Kroplę zna każdy.
Każdy ją kiedyś widział,
Mógł podziwiać i zastanawiać się nad jej sensem.
Ten wiersz byłby dopełnieniem owych przemyśleń.
Odpowiedzią.
Nie trudną, wcale nie niezwykłą.
Banalną i prostą, brzmiącą:
"Tak! Krople są przecudowne!"

Chciałabym pisać o kroplach...
Kiedy jednak siadam i stawiam tytuł "Kropla",
Treść nasuwa kolejne!
I spada deszcz.

Z kropli Piękna rodzi się Miłość.
Gdy ulewa niszczy lasy, kałuże są Nienawiścią.
Tęcza rodzi Nadzieję.
Cisza przed burzą- Samotność.
I wszystko się zagęszcza.

Mówią: Łatwiej jest opisać lalkę,
Niż siłą wyobraźni wykreować jej wnętrze.
A ja zapewniam: Nie!
Są ludzie, biedacy, którzy nie potrafią pisać o rzeczach.
Bo sens tych rzeczy otwiera ich dusze,
Nie pozwala mieć granic...
Bo są ludzie, którzy mają nałóg.
Nałóg kreowania, patrzenia TYLKO wewnątrz.
Ludzie banalni w swej dziwności,
Przeciętni w swej niezwykłości.
Ci, co nie umieją napisać wiersza o zwykłej kropli.

***

My nieprawi

Co zrobić, kiedy dusza płacze,
a ciało nie ma leku na jej łzy?
Gdy umysł ciągle się tułacze
ze skrajności w skrajność?

Od Boga do Szatana,
z piekła znów do nieba...
Tu dobrze i tam miło,
cóż więcej Ci potrzeba?

Lecz te przeprowadzki,
choć się uzupełniają,
nie dają szczęśliwości.
Tylko smutek dają...

Tylko łzy i gorycz!
Nieprawość i niestałość!
To dzieci grzeszników,
co niosą śmierć i pustkę.

My- żywi grzesznicy,
tak niedoskonali,
do krzyża przybijamy
za łaskę otrzymaną...

***

Sąd Ostateczny

Idą ludzie, całe ich pochody
niepełnosprawni o własnych siłach dążą
do miejsca, w którym się dopełni.
Czasem tylko zadrżą nogi tym,
co nieprawość mieli w posiadaniu.

Idą możnowładcy, choć już bez sakiewek.
Tak jak ci spod mostów, co z głodu pomarli,
noszą białe szaty, lecz tylko chwilowo.

Niektórzy chwilowo, niektórzy na zawsze.
Niektórym czarne togi zostaną przywdziane.
I choć będą gryźli, szarpali, zemścili,
przyodzieją czerń. By później złe demony,
wiedziały kogo pożreć mają za zadanie.

Za zadanie, bo polecenia wydaje
Prorok i Ojciec i Duch,
który siedzi na tronie chwały i sprawiedliwości.
On jeden w trzech osobach.
A tym co się troi, rzeknie tylko-
do piekła! Wyście małej wiary.

(tutaj nie podoba mi się konstrukcja wiersza, ale opublikuję go, bo niektóre porównania wydają mi się być ciekawe)